شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمـــــــی

             آن را که نیست عالم غم،نیست عالمی

آنانکه لذت دم تیغت چشــــــــــــیده اند

              بر جای زخــــــــم دل نپسندند مرهمی

راز ســـــتاره از من شب زنده دار پرس

              کز گردش سپهــــــــر نیاسوده ام دمی

دل بسته ام چو غنچه به راه نسیم صبح

             بو تا که بشکفد گلم از بوی همدمـــــی

راهی نرفته ام که بپرسم ز رهــــــروی

            رازی نجسته ام که بگویم به محرمـــی

صد  جو  ز چشم راندم و این خاصیت نداد

          کز هفت بحــــر فیض به خاکم رسد نمی

گیرم بهشت گشت مقرر  مـرا ،چه سود

          کاندر خمیر تافته دارم جهنمــــــــــــــــی

نگذاشت کبر و وسوسه عقل بوالفضول

          تا دیو نفس سجده برد پیش آدمــــــــی

احوال آسمان و زمین و بشـــــر مپرس

           طفلی و خاک توده ای و نقش درهمی

در دفتر حیات بشـر کس نخوانده است

           جز داستان مرگ،حدیث مسلمــــــــی

نخوت ز سر بنه که به بازار کبـــــــــریا

           سرمایه دو کون نیرزد به درهمـــــــی

از حد خویش پای فزونتر کشــی سنا

            گر دور چرخ با تو مدارا کند کمــــــــی